Aydin Aghdashloo آیدین آغداشلو

Aydin Aghdashloo (Azerbaijani: Aydın Ağdaşlı, Persian: آیدین آغداشلو; born October 30, 1940; Rasht, Iran) is an Iranian painter, author, art critic, art historian and graphic designer.^[1]

He currently lives in Tehran, Iran and lectures in different Iranian Universities besides his professional work

شنبه 26 شهریور 90 شهر کتاب مرکزی میزبان نقاش بزرگی بود که به ارائه بعضی نقاشی های زیبای او پرداخته شد. آیدین آغداشلو در دیدار با دوستداران خود در شهر کتاب مرکزی  به گپ و گفت با آنان پرداخت و سپس داستان زندگی اش را با آن لحن مطبوع و طنازانه خود بیان کرد.پس از صحبت هایش که در زیر لینکش آمده او به پرسش های حاضران پاسخ گفت, فردی در مورد شمیم بهار از او سوال کرد. آیدین آغداشلو با تاسف گفت که نسل شما متاسفانه از فردی چون شمیم بی بهره است. شمیم روشنفکری است که خود انزوایش را انتخاب کرده البته به دلیلی غیر شخصی ! او کمتر کسی را به حضور می پذیرد و حتی وقتی من در محفلی از او اسم می برم او رابطه اش را با من یکماه قطع می کند حالا آنقدر از او حرف می زنم که دیگر از دست من ناراحت نباشد فقط می توانم بگویم متاسفم که امروز او هست و نیست .

در كارگاهم كه زيرزميني مطبوع است، زندگي مي‌كنم، نقاشي مي‌كنم، نه بعضي وقت‌ها، هميشه! هر كاري دوست داشته باشم و هر نقاشي كه دوست دارم مي‌كشم، تا زماني كه صفحه مشق قلمرو من است.»

به گزارش خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين‌ها بخشي از سخنان آيدين آغداشلو، نقاش معاصر، در برنامه‌اي به نام «گفت‌وگوي هنري آغداشلو» بود كه شامگاه 26 شهريورماه در فروشگاه مركزي شهر كتاب برگزار شد.

آغداشلو قبل از آن كه به پرسش و پاسخ با مخاطبانش برسد، در سخناني گفت: از شما ممنونم كه اين همه راه را به خاطر من آمديد. امروز مي‌خواهم به عنوان تشكر چند كلمه‌اي صحبت كنم. به جز يك‌بار در يكي از كلاس‌هاي درسم راجع به خود و كارهايم صحبت نكردم، چون معتقدم آثار هنري خود گويا هستند و نيازي به توضيح ندارند.

آغداشلو توضيح داد: اين بار مي‌خواهم براي اولين بار اين كار پيچيده و مشكل را انجام دهم. پيچيده از آن جهت كه اثر هنري هنگامي كه از زير دست هنرمند بيرون مي‌آيد، عمر و حيات مي‌يابد. حياتي كه شايد خيلي با نيت هنرمند فرق داشته باشد. زيبايي اثر هنري هم در همين است؛ چرا كه وقتي متولد مي‌شود، نوعي حيات برمي‌گزيند.

اين هنرمند نقاش در ادامه بيان كرد: خيلي دنبال اين نيستم كه نظر مردم راجع به آثارم چيست، چون وقتي اثر زندگي‌اش را آغاز كرد ديگر دنبال آن رفتن و به آن فكر كردن سودي ندارد. من تا 10 سال پيش هيچ‌گاه عكس نقاشي‌هايم را هم نمي‌گرفتم؛ چون فكر مي‌كردم سودي ندارد.

آغداشلو پيش از روايت زندگي‌اش خاطرنشان كرد: ‌اين كلامي كه درباره زندگي‌ام مي‌گويم براي اين است تا راهي باشد كه به آثارم دقيق‌تر نگاه كنيد. چون هنر لايه لايه است و به قول نيما «هر كس از گوشه آن آبي برمي‌دارد.» داوينچي هم مي‌گويد «يكي از راه‌هاي درست ديدن هنر اين است كه زندگي هنرمند را تعقيب كني.» اين‌ها را مي‌گويم چون لازم است. مي‌گويم كه بدانيد يك آدم چرا به سمت نوعي كار كشيده مي‌شود.

او تاكيد كرد: اثر هنري معما نيست،. قابل حل شدن هم نيست كه اگر قابل حل شدن باشد مثل جدول‌هاي روزنامه‌هاست. كسي هم جدول حل شده را نگاه نمي‌كند.

آيدين آغداشلو داستان زندگي‌اش را اين گونه بيان كرد: من آدمي هستم؛ يعني بودم كه در 11 سالگي پدرم فوت كرد. پدرم معمار بود و دستش به قلم. من هم از پنج سالگي شروع به نقاشي كشيدن كردم. اولين بار چهره‌اي كشيدم كه خيلي شبيه به اصلش از كار درآمد. به من گفتند نابغه و من هم باورم ‌شد. در دبيرستان درس نمي‌خواندم و نمره‌هايم پايين بود؛ چون فكر مي‌كردم هر كاري جز نقاشي، كار زائدي است. الان هم همين طور است.

او با اشاره به تولد خود در خانواده‌اي با اصل و نصب در رشت، افزود: ‌اشراف‌زاده‌اي بودم بي‌پول و زندگي سختي داشتيم. البته نمي‌خواهم بگويم كه سختي، از يك انسان، هنرمند مي‌سازد؛ اين گونه نيست. هنرمند مرفه هم داريم.

اين هنرمند نقاش تاكيد كرد: آنچه براي هنرمند اهميت دارد اين است كه چگونه با مسائل اطراف برخورد كند. اين نكته را از بچگي ياد گرفتم. كسي كه امروز در مقابل شما قرار گرفته، آدم تيزهوشي است. اين را سختي زندگي برايم به ارمغان آورده است.

او توضيح داد: در 14 سالگي اولين اثر نقاشي‌ام را فروختم و تا وقتي مادرم زنده بود از راه فروش نقاشي خرج زندگي را تامين كردم. زندگي‌ام راه پر پيچ و خمي داشت. سه بار زندگي را از صفر شروع كردم. هميشه علاقه داشتم چيزهاي قديمي را لمس كنم. در 14 سالگي مشتري ثابت موزه‌ي ايران باستان بودم. خط‌هاي كوفي را مي‌ديدم و شكل آنها را در دفترم نقاشي مي‌كردم. فكر مي‌كردم اين خط‌ها اسرار مهمي در دل دارد. بعدها فهميدم اين طور هم نيست.

اين هنرمند و مدرس نقاشي در بخش ديگري از سخنانش عنوان كرد: هيچ گاه معلمي نداشتم. سعي كردم خودم نقاشي را ياد بگيرم. با زحمت ياد گرفتم. مي‌دانيد در چه شرايطي؟ از اساتيدي نقاشي ياد گرفتم كه در موقع كار كردن با دستشان اثر را مي‌پوشاندند.

او در بخش ديگري از سخنانش به سن 16 سالگي اشاره كرد كه فلج اطفال گرفت و از آن به بعد هنوز خوب راه نمي‌رود.

آغداشلو بعد از آن كه از ورودش به دانشكده‌هاي هنرهاي زيبا سخن گفت با زباني طنزآميز بيان كرد: دانشكده را نيمه رها كردم؛ چون احساس كردم از اساتيدي كه به من مي‌آموزند، چيزهاي بيشتري مي‌دانم. بعدها به كمك مرتضي مميز يك طرح گرافيكي كه شكل مربع بود را در مجله چاپ كردم.

او همچنين از علاقه‌اش به مباحث نظري هنر سخن گفت كه چگونه ديوانه‌وار تاريخ هنر را مي‌خواند و عاشق آن بود. از علاقه‌اش به مرمت آثار هنري هم گفت كه چگونه نيمه دوم يك اثر از بين رفته را ترميم كرد.

آغداشلو تاكيد كرد: دوست دارم اگر از دنيا رفتم جلسه‌اي برايم تشكيل دهيد كه تعداد ميهمانان زياد باشد و بگوييد آغداشلو آدم مهرباني بود و اگر خواستيد درباره ويژگي آثارم صحبت كنيد اينگونه سخن بگوييد كه هيچ كس جز آغداشلو نمي‌توانست، نگارگري‌هاي نيمه از بين رفته و نسخه‌هاي خطي را ترميم كند. اين‌ها كه مي‌گويم واقعيت است و به هيچ وجه خودستايي نيست.

به گزارش ايسنا، فروشگاه مركزي شهر كتاب براي اين گفت‌وگوي هنري پوستري بر ديوار اين فروشگاه نصب كرده بود كه آغداشلو خطاب به مسؤولان اين امر گفت: شما پوستري از تصوير من گذاشتيد كه مي‌خواهم بگويم من اين مرد فلاكت‌زده نيستم. من يك مرد 30 ساله‌ي بسيار خوش تيپم.

آغداشلو دليل اين سخنراني را نقد درست آثارش توسط منتقدان دانست و خاطر نشان كرد: آنچه در زندگي‌ام‌ گذشته، در آثارم جاري است. هر كدام از آثارم را كه نگاه كنيد معرفتي را نشان مي‌دهد و مي‌گويد نگاه من به دنيا چگونه است و چگونه زندگي كرده‌ام.

اين هنرمند درباره‌ي ويژگي آثارش توضيح داد: آثار من نقاشي‌هاي آخرالزماني هستند كه همه چيز در دنيا به انتهاي عمرش رسيده و مي‌سوزد. اين سبك را من به وجود نياوردم؛ بلكه سابقه‌ي زيادي دارد.

او خطاب به هنرمندان حاضر در جمع گفت: هنرمند بايد پلي بين دو جهان باشد. هرچه در جهان است مال هنرمند است. هنرمند بايد دستش را دراز كند و آنچه مي‌خواهد بردارد. هنرمند به دنبال عدالت‌خواهي است كه خودزني مي‌كند.

او در پايان سخنانش با بيان اينكه هر نقاشي كه مي‌كشد، مي‌فروشد، چون به پولش احتياج دارد، گفت: نقاشي‌هايم را روي هم تلبنار نمي‌كنم تا روزي آنها را به ديوار يك نمايشگاه بزنم. اولين نمايشگاه من سال 54 و آخرين نمايشگاه سال 2006 در كانادا بود و در اين بين هيچ نمايشگاهي نداشتم. بنابراين يك هنرمند خيلي بايد شانس داشته باشد كه هر از چند گاهي در برنامه‌هاي هنري دعوت شود.