این عکس که در ارتفاعات تهران در مسیر کوهنوردی به پناگاه کلکچال گرفتم مرا یاد این شعر انداخت: وقت اعدام درختان خسته ام. البته این درختان قطع یا اعدام نشده اند بلکه به قولی هرس شده اند اما عکس به شعر نزدیکه
خسته ام گردونه گردان خسته ام
خسته ام ای خسته جانان خسته ام
ریشه ای تشنه نشسته زیر باد
بار شکوه ابر و باران خسته ام
خشم خورشید و عبور فصل گرم
در کویری خشک و سوزان خسته ام
قلب جنگل باتبر در خاک عشق
وقت اعدام درختان خسته ام
خسته ام من خسته ام هی
Posts
No comments:
Post a Comment