alone together

نمی رفتند تا به جایی برسند ، می رفتند تا با هم باشند
گفتگوهای تنهایی / 775
علی شریعتی

today and rain

امروز روز باشکوه و بارانی است ، گفته بودم در وصیتنامه هم نوشتم باران را دوست دارم اگر باران بیاید می دانم مرا به یاد خواهی آورد
در گذشته چنین بود امروز را نمی دانم
احمدرضا احمدی

MERCEDES BENZ COMPANY IN TEHRAN

کمپانی مرسدس بنز در تهران که البته سالهاست اینجا متروکه است 

ruins ویرانه

ویرانه ام از تو 

Pomegranate

Pomegranate, a photo by mojtaba ghajar on Flickr.

شب یلدا آدم یاد انار می افتد فقط

JAMSHIDIEH park پارک جمشیدیه در زمستان

Jamshidieh Park (or Jamshidieh Stone Garden), is a park located in the neighbourhood of Niavaran at the base 

   ofKolakchal mountain.

The premises was established as a private garden by the Qajar prince and engineer Jamshid Davallu Qajar during the Pahlavi era, the garden was dedicated to Farah Diba, the empress of Iran. The Stone Garden became a public park in 1977, it was reconstructed and expanded 16 hectares with the addition of Ferdowsi garden in 1995.

عکسی از پارک جمشیدیه در آذر 90

shoes

کفشی که مرا به نان و آزادی نرساند، خشم می شود!

پرتابش می کنم به سوی تو

باشد! 

آن قدر رو به روی هم تحصن می کنیم تا

زمین زیر پای من سبز شود

آسمان زیر پای تو!

  

شعر از خانوم لقایی 

after snow

دیروز مردی در کوه  به ما سه نفر گفت : خوشبختی رسیدن به چیزی نیست خوشبختی همین لحظات است همین لحظات با هم بودن و شاد بودن ؛ قدر این لحظه هایتان را بدانید

nude

اینجا چراغی روشن است

اینجا چراغی روشن است

Ladybird کفشدوزک

یه دوستی دارم  به نام شازده؛

 از بس کفشدوزک دوست داشت حالا هر وقت کفشدوزک یا پینه دوز  می بینم یاد دوستم شازده می افتم

همین

QHEITARIH park پارک قیطریه

اینجا پارک قیطریه است در فصل پاییز  این نما را گرفتم فکر می کنم مهر ماه بود اما خب هنوز پاییز به پارک قیطریه نیامده بود و هنوز نشانه های سبز ماندگار از فصول پیشین مانده بود

بوستان قیطریه یکی از بوستان‌ها (پارک‌ها)ی شمال شهر تهران است. این بوستان در شمال بزرگراه صدر و انتهای خیابان قیطریه واقع است و از شمال به فرمانیه، از جنوب به میدان پیروز و بزرگراه صدر، از شرق به چیذر و از غرب به قیطریه و شریعتی محدود می‌شود.

بوستان قیطریه در گذشته باغ بوده و بافت جنگلی داشت است. در سال ۱۳۵۸ شهردار وقت باغ را از صارم الدوله، از نواده های قاجار، خریداری می کند و به پارک تبدیل می کند. پارک قیطریه هندسه نامنظم دارد و مساحتی در حدود ۱۰۳۰۰۰ متر مربع دارد که فضای گل‌کاری و چمن‌کاری آن در کنار انبوه درختان قدیمی جلوه خاصی به آن داده است. استخر بوستان به شکل هندسی نامنظم است. گونه‌های درختی آن بیشتر نارون، کاج، سرو نقره‌ای و زبان گنجشک است. به دلیل راه‌های متعدد و تودرتو، این بوستان محل مناسبی برای ورزشهای مختلف فراهم آورده است.^[۱]

فرهنگسرای ملل از سال ۱۳۷۳ در این بوستان شروع به کار کرده و فعالیت‌های آموزشی و هنری مختلف را در خود جای داده و به مرکزی فرهنگی با امکانات کتابخانه و کلاس‌های آموزشی برای ساکنان قیطریه تبدیل شده است.

crows

با این غروب از غم سبز چمن بگو

اندوه سبزه های پریشان به من بگو
اندیشه های سوخته ی ارغوان بین
رمز خیال سوختگان بی سخن بگو
آن شد که سر به شانه ی شمشاد می گذاشت
آغوش خک و بی کسی نسترن بگو
شوق جوانه رفت ز یاد درخت پیر
ای باد نوبهار ز عهد کهن بگو
آن آب رفته باز نیاید به جوی خشک
با چشم تر ز تشنگی یاسمن بگو
از ساقیان بزم طربخانه ی صبوح
با خامشان غمزده ی انجمن بگو
زان مژده گو که صد گل سوری به سینه داشت
وین موج خون که می زندش در دهن بگو
سرو شکسته نقش دل ما بر آب زد
این ماجرا به اینه ی دل شکن بگو
آن سرخ و سبز سایه بنفش و کبود شد
سرو سیاه من ز غروب چمن بگو

این شعر زیبای هوشنگ ابتهاج با صدای شهرام ناظری شنیدنی است ؛ بی مناسبت ندیدم این شعر را با این آسمان گرفته رو به غروب که کلاغ ها در آن پرواز می کنند منتشر کنم 

commitment ؛ عکس + دست نوشته اي از کامو

جدا افتادگان، بخش دوم: از تعداد چيز هاي کوچکي که برايشان بسيار مهم بود و براي ديگران اصلا وجود نداشت به شگفت مي آمدند. بدين ترتيب زندگي شخصي را کشف کردند. خوب مي دانستند که بالاخره بايد به پايان رسد يا دست کم آنها مي بايست آرزوي پايانش را داشته باشند و در نتيجه آرزوي پايانش را داشتند.اما بي شور و شوق آغازين فقط با دلايل آشکار و مشهودي که اکنون داشتند.  از آن شور و شوق عظيم آغازين تنها چيزي که به جا مانده بود يک فرسودگي و دلسردي غمبار بود که سبب مي شد دليل واقعي اين بهت و اندوه را فراموش کنند.
رفتارشان حکايت از افسردگي و بدبختي داشت، اما گزندگي وضعشان را ديگر احساس نمي کردند. اساسا بدبختي شان همين بود. پيش تر فقط دستخوش  ياس بودند. چنين بود که بسياري شان وفادار نمي ماندند زيرا از عذاب عشقشان تنها چيزي که نگه داشته بودند ميل و نياز به عشق بود و هرچه  از موجودي که اين ميل و نياز را در آنها بيدار کرده بود دورتر مي شدند خودشان را ضعيف تر مي ديدند و سرانجام تسليم نخستين وعده محبت مي شدند.
چنين بود که عشقشان سبب بي وفايي شان مي شد. از دور زندگي شان حالا به نظرشان يک کل واحد مي آمد پس از آن بود که به زندگي شان چسبيدند، با قوتي تازه. بدين ترتيب بود که طاعون وحدت و يکپارچگي را به زندگي شان باز آورد.

// دست نوشته هاي آلبر کامو  به تلاش و ترجمه خشايار ديهيمي؛