علی شاه حاتمی در برنامه زنده شبکه 4 اخراجی ها را محصول لودگی نامید

چهارشنبه شب علی شاه حاتمی کارگردان نامی سینمای جنگ برای اولین بار از فیلم اخراجی ها محصول مسعود ده نمکی در برنامه زنده نشانی به انتقاد تند از این فیلم پرداخت. علی شاه حاتمی در مورد مدیریت فرهنگی و هنر  به این نکته اشاره کرد که او سریالی از ماجرای گردان حنظله ساخته اما چندین سال است که انی سریال در صدا و سیما خاک می خورد این چه مدیریت فرهنگی است؟ که اجازه نمی دهد حقیقت های تلخی که در جبهه ها بر ما رفت را نشان دهیم؟ دو گردان در جنگ ایران و عراق بودند که از این دو گردان که به عملیات رفته بودند فقط 5 شش نفر زنده ماندند خیلی هایشان  بر اثر تشنگی شهید شدند, تشنگی چیزی که در کربلا هم اتفاق نیفتاد, شما در کربلا نمی بینید کی نفر به خاطر تشنگی شهید شود اما در این گردان که در تونلی مانده بودند اینها به خاطر تشنگی شهید شدند

در ادامه علی شاه حاتمی به انتقاد صریح از اخراجی ها پرداخت و در نیمه های صحبتش گفت فکر می کنم همه دیگر فهمیدیند منظور من چه فیلمی است. او که در این برنامه زنده از شبکه 4 سیما اخراجی ها را  محصول لودگی و به سخره گرفتن ارزش ها می دانست بدون نام بردن از فیلم و کارگردان میگفت:

در فیلمشان نشان دادند که یک سری لات و عرق و خور و  یک سری تریاکی می روند جبهه .اتوبوس داره میره جبهه ،طرف تا لحظه آخر داره  ناموس بازی می کنه.با مفاهیم بزرگی مثل شهادت بازی کردند.یادتان هست که گفتند شربت شهادت را خوردیم و هنوز زنده ایم و..

وی ادامه داد:آقایان مدعی هستند که  جعبه سیاه جنگ را کشف کردند.این چه جعبه سیاهی بود که یک سکانس واقعی هم برای عرضه نداشت؟ موضوع شیمیایی ما دنیا را بر هم ریحته بود .همه جا صحبتش بود.همه جا بحثش بود.دنیا متحد شده بود که علیه ما بمب شیمایی تولید کند. در آن فیلم موضوع شیمیایی را با  باد شکم یکی کردند.

شاه حاتمی با تاکید بر این مساله که مروز لازمه سینمای مقدس طنز است افزود:نکته مهم در این ماجرا این است که  حد و حدود را بدانیم. شما فیلمنامه را نگاه کنید.یک  احمقی قداره  برداشته  رفته  جنگ. رفیقش با آرپی جی نتونسته تانک را منفجر کنه بعد آقا می خواهد با قداره یا نمی دونم چاقو تانک رو بزنه .فاجعه این فیلم زمانی بود که نشان می داد فرمانده ها رفته اند به کنار گود و به بقیه می گویند بروید روی مین .کی این اتفاقات می افتاد؟از آقایان می پرسم در آن فضای معنوی جبه کسی مگر جرات می کرد سیگار بکشد.

وی ادامه داد:این روزها از این کلمه  تحول دیگر دارد  حالم بر هم می خورد.کجای دنیا شما دیده اید چه مسلمون ،چه مسیحی، فردی  جلوی مسجد آکاردئون بزند؟با گروه حالا ایکس  می رود منطقه.از اول تا آخر فیلم هم برایش  هیچ اتفاقی نمی افند.

شاه حاتمی افزود:درد امروز جامعه ما  ما تظاهر است.من نگران آینده هستم که خدای ناکرده به انقلاب عزیزمان لطمه نخورد.بگذارید خاطره ای را تعریف کنم .می دانی که دوکوهه چند تا ساختمان است.ما  شب های عملیات هر شب دور هم جمع می شدیم و  سوره واقعه را می خواندیم. زیارت عاشورا هم صبح ها قبل از نماز صبح .شی که می شد هر کسی هنری داشت می آمد انجام می داد که بچه ها را بخنداند.در سخت ترین شرایط بچه ها را می خنداند.اینها هیچوقت در فیلم های گفته نشد.اینها اسمشان بچه های روحیه بود.10 نفر در محاصره بودند.10 تاشونم تا چند دقیقه بعد  شهید می شدند اما به کارهای بچه های روحیه از ته دل می خندیدند.

child labor in tehran کودک کار در پارک لاله

 this little girl was working in the laleh park  in tehran

اسمش را یادم نیست
آمد پیش ما و گفت ازمن عکس می گیری؟
کودک کار بود و در پارک لاله فال و... می فروخت
آرزویم فقط این است که تحصیل و تفریح که حق طبیعی کودکان است نصیب تمام کودکان ایرانی شود و هیچ کودکی به خاطر معیشت کار نکند 

ham and egg ژامبون و نیمرو

ژامیون و نیمرو و فلفل سبز دلمه ای  با کمی پیاز

به علاوه زیتون و گوجه فرنگی

یادش به خیر این غذا رو توی طبیعت زیبای دارآباد تهران میل نمودیم

mahallat park پارک جنگلی محلات

Mahallat (in Persian:محلات) is a city located in the Markazi province of Iran. In ancient times it was an important location forZoroastrianism. It has a cold climate, and strong winds during spring and summer. The city is one of the major producers and exporters of flowers in Iran. Every September the city holds a flower festival. In addition, the area surrounding the city is rich with travertine deposits, which are refined into tiles in nearby factories.

There are remains of Hellenistic architecture from Alexander the Great's time in Mahallat as well as fire temple ruins back from the Zoroastrianism era. The city is famous for a large warm water spring flowing from mountains in North into the plain areas of South used for agriculture as well as the urban water supply. There are also hotsprings not so far from the city which has been a source of local tourism since old times due to its assumed medical benefits. Dialect spoken in Mahallat is a version of bigger branch of dialects spoken in central Iran (Yazd, Isfahan, Khonsar) with several words having an eye-catching connection to old Persian.

اینجا محلات است

هلند ایران, مرکز پرورش بهترین نوع گل ها و گیاه های ایرانی

leaf s

روی نیمکت پارک نشسته بودم
سرم را به سمت آسمان گرفته بودم
سیاهی در دل سپیدی ابرها
آفتاب رو به غروب بود
یه رنگی به ابرهای سپید داده بود
از آن تار و ماتی تا یقیین راهی نبود 

free , آزرده ام از این رها شدگی بی تو

آزرده‌ام، آزرده از این عمر نفس‌گیر

این تهمت‌آلوده به بدنامی و تحقیر

بس خسته‌ام ای شوقی رهایی تو کجایی؟

تا باز کنی از دل و دستم غل و زنجیر

آوار شدن وسوسه‌ی روز و شبت نیست؟

ای خانه‌ی دیرینه که با من شده‌ای پیر!

// شعر از حسین منزوی 

blue

همان رنگ و همان روی
 همان برگ و همان بار
 همان خنده ی خاموش در او خفته بسی راز
 همان شرم و همان ناز
همان برگ سپید به مثل ژاله ی ژاله به
مثل اشک نگونسار
 همان جلوه و رخسار
 نه پژمرده شود هیچ
 نه افسرده ، که افسردگی روی
 خورد آب ز پژمردگی دل
 ولی در پس این چهره دلی نیست
گرش برگ و بری هست
ز آب و ز گلی نیست
هم از دور ببینش
 به منظر بنشان و به نظاره بنشینش
 ولی قصه ز
امید هبایی که در او بسته دلت ، هیچ مگویش
مبویش
که او بوی چنین قصه شنیدن نتواند
 مبر دست به سویش
که در دست تو جز کاغذ رنگین ورقی چند ، نماند


شعر از مهدی اخوان ثالث 

Aydin Aghdashloo آیدین آغداشلو

Aydin Aghdashloo (Azerbaijani: Aydın Ağdaşlı, Persian: آیدین آغداشلو; born October 30, 1940; Rasht, Iran) is an Iranian painter, author, art critic, art historian and graphic designer.^[1]

He currently lives in Tehran, Iran and lectures in different Iranian Universities besides his professional work

شنبه 26 شهریور 90 شهر کتاب مرکزی میزبان نقاش بزرگی بود که به ارائه بعضی نقاشی های زیبای او پرداخته شد. آیدین آغداشلو در دیدار با دوستداران خود در شهر کتاب مرکزی  به گپ و گفت با آنان پرداخت و سپس داستان زندگی اش را با آن لحن مطبوع و طنازانه خود بیان کرد.پس از صحبت هایش که در زیر لینکش آمده او به پرسش های حاضران پاسخ گفت, فردی در مورد شمیم بهار از او سوال کرد. آیدین آغداشلو با تاسف گفت که نسل شما متاسفانه از فردی چون شمیم بی بهره است. شمیم روشنفکری است که خود انزوایش را انتخاب کرده البته به دلیلی غیر شخصی ! او کمتر کسی را به حضور می پذیرد و حتی وقتی من در محفلی از او اسم می برم او رابطه اش را با من یکماه قطع می کند حالا آنقدر از او حرف می زنم که دیگر از دست من ناراحت نباشد فقط می توانم بگویم متاسفم که امروز او هست و نیست .

در كارگاهم كه زيرزميني مطبوع است، زندگي مي‌كنم، نقاشي مي‌كنم، نه بعضي وقت‌ها، هميشه! هر كاري دوست داشته باشم و هر نقاشي كه دوست دارم مي‌كشم، تا زماني كه صفحه مشق قلمرو من است.»

به گزارش خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين‌ها بخشي از سخنان آيدين آغداشلو، نقاش معاصر، در برنامه‌اي به نام «گفت‌وگوي هنري آغداشلو» بود كه شامگاه 26 شهريورماه در فروشگاه مركزي شهر كتاب برگزار شد.

آغداشلو قبل از آن كه به پرسش و پاسخ با مخاطبانش برسد، در سخناني گفت: از شما ممنونم كه اين همه راه را به خاطر من آمديد. امروز مي‌خواهم به عنوان تشكر چند كلمه‌اي صحبت كنم. به جز يك‌بار در يكي از كلاس‌هاي درسم راجع به خود و كارهايم صحبت نكردم، چون معتقدم آثار هنري خود گويا هستند و نيازي به توضيح ندارند.

آغداشلو توضيح داد: اين بار مي‌خواهم براي اولين بار اين كار پيچيده و مشكل را انجام دهم. پيچيده از آن جهت كه اثر هنري هنگامي كه از زير دست هنرمند بيرون مي‌آيد، عمر و حيات مي‌يابد. حياتي كه شايد خيلي با نيت هنرمند فرق داشته باشد. زيبايي اثر هنري هم در همين است؛ چرا كه وقتي متولد مي‌شود، نوعي حيات برمي‌گزيند.

اين هنرمند نقاش در ادامه بيان كرد: خيلي دنبال اين نيستم كه نظر مردم راجع به آثارم چيست، چون وقتي اثر زندگي‌اش را آغاز كرد ديگر دنبال آن رفتن و به آن فكر كردن سودي ندارد. من تا 10 سال پيش هيچ‌گاه عكس نقاشي‌هايم را هم نمي‌گرفتم؛ چون فكر مي‌كردم سودي ندارد.

آغداشلو پيش از روايت زندگي‌اش خاطرنشان كرد: ‌اين كلامي كه درباره زندگي‌ام مي‌گويم براي اين است تا راهي باشد كه به آثارم دقيق‌تر نگاه كنيد. چون هنر لايه لايه است و به قول نيما «هر كس از گوشه آن آبي برمي‌دارد.» داوينچي هم مي‌گويد «يكي از راه‌هاي درست ديدن هنر اين است كه زندگي هنرمند را تعقيب كني.» اين‌ها را مي‌گويم چون لازم است. مي‌گويم كه بدانيد يك آدم چرا به سمت نوعي كار كشيده مي‌شود.

او تاكيد كرد: اثر هنري معما نيست،. قابل حل شدن هم نيست كه اگر قابل حل شدن باشد مثل جدول‌هاي روزنامه‌هاست. كسي هم جدول حل شده را نگاه نمي‌كند.

آيدين آغداشلو داستان زندگي‌اش را اين گونه بيان كرد: من آدمي هستم؛ يعني بودم كه در 11 سالگي پدرم فوت كرد. پدرم معمار بود و دستش به قلم. من هم از پنج سالگي شروع به نقاشي كشيدن كردم. اولين بار چهره‌اي كشيدم كه خيلي شبيه به اصلش از كار درآمد. به من گفتند نابغه و من هم باورم ‌شد. در دبيرستان درس نمي‌خواندم و نمره‌هايم پايين بود؛ چون فكر مي‌كردم هر كاري جز نقاشي، كار زائدي است. الان هم همين طور است.

او با اشاره به تولد خود در خانواده‌اي با اصل و نصب در رشت، افزود: ‌اشراف‌زاده‌اي بودم بي‌پول و زندگي سختي داشتيم. البته نمي‌خواهم بگويم كه سختي، از يك انسان، هنرمند مي‌سازد؛ اين گونه نيست. هنرمند مرفه هم داريم.

اين هنرمند نقاش تاكيد كرد: آنچه براي هنرمند اهميت دارد اين است كه چگونه با مسائل اطراف برخورد كند. اين نكته را از بچگي ياد گرفتم. كسي كه امروز در مقابل شما قرار گرفته، آدم تيزهوشي است. اين را سختي زندگي برايم به ارمغان آورده است.

او توضيح داد: در 14 سالگي اولين اثر نقاشي‌ام را فروختم و تا وقتي مادرم زنده بود از راه فروش نقاشي خرج زندگي را تامين كردم. زندگي‌ام راه پر پيچ و خمي داشت. سه بار زندگي را از صفر شروع كردم. هميشه علاقه داشتم چيزهاي قديمي را لمس كنم. در 14 سالگي مشتري ثابت موزه‌ي ايران باستان بودم. خط‌هاي كوفي را مي‌ديدم و شكل آنها را در دفترم نقاشي مي‌كردم. فكر مي‌كردم اين خط‌ها اسرار مهمي در دل دارد. بعدها فهميدم اين طور هم نيست.

اين هنرمند و مدرس نقاشي در بخش ديگري از سخنانش عنوان كرد: هيچ گاه معلمي نداشتم. سعي كردم خودم نقاشي را ياد بگيرم. با زحمت ياد گرفتم. مي‌دانيد در چه شرايطي؟ از اساتيدي نقاشي ياد گرفتم كه در موقع كار كردن با دستشان اثر را مي‌پوشاندند.

او در بخش ديگري از سخنانش به سن 16 سالگي اشاره كرد كه فلج اطفال گرفت و از آن به بعد هنوز خوب راه نمي‌رود.

آغداشلو بعد از آن كه از ورودش به دانشكده‌هاي هنرهاي زيبا سخن گفت با زباني طنزآميز بيان كرد: دانشكده را نيمه رها كردم؛ چون احساس كردم از اساتيدي كه به من مي‌آموزند، چيزهاي بيشتري مي‌دانم. بعدها به كمك مرتضي مميز يك طرح گرافيكي كه شكل مربع بود را در مجله چاپ كردم.

او همچنين از علاقه‌اش به مباحث نظري هنر سخن گفت كه چگونه ديوانه‌وار تاريخ هنر را مي‌خواند و عاشق آن بود. از علاقه‌اش به مرمت آثار هنري هم گفت كه چگونه نيمه دوم يك اثر از بين رفته را ترميم كرد.

آغداشلو تاكيد كرد: دوست دارم اگر از دنيا رفتم جلسه‌اي برايم تشكيل دهيد كه تعداد ميهمانان زياد باشد و بگوييد آغداشلو آدم مهرباني بود و اگر خواستيد درباره ويژگي آثارم صحبت كنيد اينگونه سخن بگوييد كه هيچ كس جز آغداشلو نمي‌توانست، نگارگري‌هاي نيمه از بين رفته و نسخه‌هاي خطي را ترميم كند. اين‌ها كه مي‌گويم واقعيت است و به هيچ وجه خودستايي نيست.

به گزارش ايسنا، فروشگاه مركزي شهر كتاب براي اين گفت‌وگوي هنري پوستري بر ديوار اين فروشگاه نصب كرده بود كه آغداشلو خطاب به مسؤولان اين امر گفت: شما پوستري از تصوير من گذاشتيد كه مي‌خواهم بگويم من اين مرد فلاكت‌زده نيستم. من يك مرد 30 ساله‌ي بسيار خوش تيپم.

آغداشلو دليل اين سخنراني را نقد درست آثارش توسط منتقدان دانست و خاطر نشان كرد: آنچه در زندگي‌ام‌ گذشته، در آثارم جاري است. هر كدام از آثارم را كه نگاه كنيد معرفتي را نشان مي‌دهد و مي‌گويد نگاه من به دنيا چگونه است و چگونه زندگي كرده‌ام.

اين هنرمند درباره‌ي ويژگي آثارش توضيح داد: آثار من نقاشي‌هاي آخرالزماني هستند كه همه چيز در دنيا به انتهاي عمرش رسيده و مي‌سوزد. اين سبك را من به وجود نياوردم؛ بلكه سابقه‌ي زيادي دارد.

او خطاب به هنرمندان حاضر در جمع گفت: هنرمند بايد پلي بين دو جهان باشد. هرچه در جهان است مال هنرمند است. هنرمند بايد دستش را دراز كند و آنچه مي‌خواهد بردارد. هنرمند به دنبال عدالت‌خواهي است كه خودزني مي‌كند.

او در پايان سخنانش با بيان اينكه هر نقاشي كه مي‌كشد، مي‌فروشد، چون به پولش احتياج دارد، گفت: نقاشي‌هايم را روي هم تلبنار نمي‌كنم تا روزي آنها را به ديوار يك نمايشگاه بزنم. اولين نمايشگاه من سال 54 و آخرين نمايشگاه سال 2006 در كانادا بود و در اين بين هيچ نمايشگاهي نداشتم. بنابراين يك هنرمند خيلي بايد شانس داشته باشد كه هر از چند گاهي در برنامه‌هاي هنري دعوت شود.

House spiders

مثل الذین اتخذو من دون الله اولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا و ان اوهن البیوت لبیت العنکبوت لو کانوا یعلمون

مثل کسانی که غیر از خدا را اولیای خود برگزیدند؛ مثل عنکبوت است که خانه ای برای خود انتخاب کرده؛ در حالی که سست ترین خانه ها خانه عنکبوت است اگر می دانستند سوره عنکبوت آیه 41

she went

به هر چه نمی خواستم رسیدم
جز تو
که می خواستمت

شعر از علیرضا روشن

resalat tunnel تونل بزرگراه رسالت

resalat tunnel is a 950 m road tunnel in tehran

تصویری از تونل بزرگراه رسالت تهران در شب 

ardabil اردبیل

Ardabil (Persian and Azerbaijani: اردبیل ) is a historical city in north-western Iran. The name Ardabil probably comes from the Zoroastrian name of "Artavil" which means a holy place.^[1] Ardabil is the center of ArdabilProvince. At the 2006 census, its population was 412,669, in 102,818 families.^[2] The dominant majority of whom are ethnic Azerbaijanis. Notable for its silk and carpet trade tradition, the ancient Ardabil Carpets are considered some of the best of the classical Persian carpet creations. Ardabil is also known as the seat of a World Heritage Site: the sanctuary and tomb of Shaikh Safî ad-Dîn, eponym of the Safavid Dynasty.

Slum dwellers in tehran

اینجا محله شارق ب منتهی به خیابان دماوند تهران است, امروز به مدرسه ای دخترانه برای گفتگو با مدیرش رفته بودم که ایشان گفتند خوارکت است حتما شکارش کن, اینجا را شهرداری برای افغانی هایی ظاهرا تدارک دیده بود که اسکان یابند حالا مقداری تخریب شده  و قرار است بعدها اتوبان امام علی از اینجا رد شود اما متاسفانه در آن چند آلونک افغانی معتاد سرنگی رفت و آمد می کنند و شبها امنیت این محله جالب نیست

friday , in nature

یک جمعه در طبیعت کوه کلکچال سپری شد و از طبیعتی که  دارد آرام آرام به سمت پاییزی شدن گام بر می دارد لذت بردم, 4 نما از طبیعت روز جمعه در طبیعت  را به نمایش می گذارم تا شما را شریک در این طبیعت زیبا کنم 

an iranian climber women

  an iranian women climbing in tochal climax 

یک  زن ایرانی در حال بازگشت از قله توچال , اینجا چند متر پایین تر از قله توچال تهران است, در پشت زمینه عکس هم نمایی از شهر تهران خصوصا برج میلاد در گوشه سمت راست تصویر مشخص است 

Our hands

...

sit

اینجا همین حوالی نشسته ام
منتظرم لابد

shiraz حافظیه شیراز

حافظیه نام مجموعهٔ آرامگاهی موجود در شمال شهر شیراز و در جنوب دروازهٔ قرآن است. این مجموعه به‌دلیل جای‌دادن آرامگاه حافظ شیرازی در خود به این نام مشهور شده‌است. مساحت حافظیه ۲ هکتار بوده و از ۲ صحن شمالی و جنوبی تشکیل یافته که این صحن‌ها توسط تالاری از یک‌دیگر جدا شده‌اند. این مجموعه ۴ درب ورودی-خروجی دارد که درب اصلی در سمت جنوب آن، دو درب در سمت غرب آن و یک درب در سمت شمال‌شرق آن قرار گرفته‌است.^[۱]

تالار حافظیه که از آثار دورهٔ زندیان است، ۵۶ متر طول و ۸ متر عرض داشته و از ۲۰ ستون سنگی، هرکدام به ارتفاع ۵ متر تشکیل شده‌است. این تالار پیش‌تر شامل ۴ ستون و ۴ اتاق بوده که بعدها اتاق‌ها از محدودهٔ آن حذف گردیده‌است. در سمت شرق و غرب تالار ۲ اتاق -یکی متعلق به سازمان میراث فرهنگی و دیگری مربوط به دفتر آرامگاه- وجود دارد. شیوهٔ معماری این تالار مربوط به دوره‌های هخامنشیان و زندیان است

Crescent moon هلال ماه شوال

عکس از هلال ماه شوال در محله قیطریه تهران
عید فطر مبارک