leaf s

روی نیمکت پارک نشسته بودم
سرم را به سمت آسمان گرفته بودم
سیاهی در دل سپیدی ابرها
آفتاب رو به غروب بود
یه رنگی به ابرهای سپید داده بود
از آن تار و ماتی تا یقیین راهی نبود